Ένα επεισόδιο που επαναλαμβάνεται συχνά στις περιπέτειες του Αστερίξ,
με διάφορες παραλλαγές, είναι η συνάντηση με τους πειρατές.
Κάθε φορά
που ο Γαλάτης ήρωας με τον σύντροφό του τον Οβελίξ ταξιδεύουν στη
θάλασσα, διασταυρώνονται με το ίδιο πάντα πειρατικό πλοίο, το οποίο
βουλιάζουν, αφού προηγουμένως πλακώσουν στο ξύλο το πλήρωμά του.
Όμως, σε κάποια από τις περιπέτειες, το θαλάσσιο ταξίδι είναι πολύ
βιαστικό, οι καταστάσεις πιέζουν τους ήρωές μας και ο χρόνος που μπορούν
να διαθέσουν για να δείρουν τους
πειρατές είναι εξαιρετικά
περιορισμένος.
Έτσι, προς μεγάλη έκπληξη των τελευταίων, επιλέγουν να
συνεχίζουν την πορεία τους χωρίς να ασχοληθούν με το πειρατικό καράβι.
Αυτό όμως δημιουργεί ανάμεσα στον Αστερίξ και τον Οβελίξ μια ένταση που
ξεσπάει σε καυγά, βάζοντας σε κρίση τη μεταξύ τους ισορροπία.
Για τον Οβελίξ, η ενασχόληση με τους πειρατές είναι ζήτημα αρχής. Αν δεν
σταματήσουν να τους πλακώσουν και να βουλιάξουν το πειρατικό πλοίο, ο
χοντρούλης αισθάνεται ότι δεν είναι συνεπής με τις αξίες και την
ταυτότητα του ανοιχτόκαρδου και γλεντζέ Γαλάτη πολεμιστή.
Από την άλλη, ο
Αστερίξ προσεγγίζει το θέμα με όρους τακτικής. Επιλέγοντας να μην χάσει
τον χρόνο του με τους πειρατές, κάνει μια «δεξιά» παρέκκλιση,
προκειμένου να πετύχει έναν πιο σοβαρό αντικειμενικό σκοπό.
Ο καυγάς φυσικά κρατάει δύο ή τρία καρέ. Οι σύντροφοι απλώς εκτονώνουν
την έντασή τους και αμέσως μετά επανέρχονται στο κοινό τους σχέδιο,
γιατί δεν έχουν να αποδείξουν κάτι στον εαυτό τους ούτε βεβαίως ο ένας
στον άλλον.
Τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν υπήρχε αμοιβαία
καχυποψία.
Αν δηλαδή ο Οβελίξ φοβόταν ότι ο Αστερίξ είναι ένας θλιβερός
οπορτουνιστής, πρόθυμος για φτηνό πολιτικό παιχνίδι συνεργασίας με τους
πειρατές, και αν ο Αστερίξ φοβόταν ότι ο Οβελίξ είναι ένας στόκος
ανίκανος και απρόθυμος για οτιδήποτε, εκτός από το να βουλιάζει ξανά και
ξανά το ίδιο πειρατικό πλοίο.
Τρεις φορές χειρότερα θα ήταν τα πράγματα
αν ο Αστερίξ και ο Οβελίξ είχαν παγιώσει αυτή τη διαφωνία και την είχαν
θεσμοθετήσει ως «συμπόρευση διακριτών ιδεολογικών ρευμάτων». Αυτό θα
τους επέτρεπε να διαφοροποιούνται μεταξύ τους όποτε τους συμφέρει, να
εντάσσουν στο «ιδεολογικό» τους ρεύμα κάθε είδους καιροσκοπισμό, να
δημοσιοποιούν τις αντιπαραθέσεις τους εμπλέκοντας τρίτους, να κάνουν
στρατηγική με διαρροές στα ΜΜΕ, να ακυρώνουν ο ένας τη στρατηγική του
άλλου με διαρροές στα ΜΜΕ, να αναλώνονται επί ώρες σε διαδικαστικές
ντρίπλες, και γενικώς να ξοδεύουν τον πολύτιμο χρόνο και την ενέργειά
τους για την επίλυση προβλημάτων που δημιουργούν οι ίδιοι στον εαυτό
τους.
Μια τέτοια ιστορία θα οδηγούσε το ιστορικό κόμιξ στην εσωστρέφεια. Οι
Γαλάτες θα έχαναν την ευκαιρία να δοκιμάσουν την εξυπνάδα και τη
μαχητικότητά τους και θα ξεχνούσαν ότι η βασική τους δουλειά είναι να
έρχονται σε επαφή με τον αντίπαλο. Γι' αυτό και ο Αστερίξ με τον Οβελίξ
μπορεί να καυγαδίζουν, αλλά κάνουν αυτό που ονομάζεται «σύνθεση».
Μαλώνουν, αναψοκοκκινίζουν, δεν φέρνουν όμως ο ένας τον άλλον προ
τετελεσμένων, δεν παίζουν με τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων, μιλάνε
με απολύτως ανοιχτά χαρτιά, και δεν κολλάνε περισσότερο από όσο
χρειάζεται σε υποθέσεις εσωτερικού ανταγωνισμού. Επιλύουν τα προβλήματα
στο επίπεδο που προκύπτουν και δεν τα μεταφέρουν στη βάση του γαλατικού
χωριού, όπου η αντιπαράθεση γίνεται πολύ πιο θορυβώδης, πολύ πιο
πιπεράτη και πολύ πιο δύσκολο να επιλυθεί.
Τα καλά νέα είναι ότι ασχέτως του πώς χειρίζονται την εσωτερική τους
διαφωνία οι δύο Γαλάτες, οι πειρατές θα φροντίσουν πάντα να βουλιάξουν
μόνοι τους το πλοίο τους. Αυτό όμως δεν μπορούμε να το παίρνουμε ως
δεδομένο στον πραγματικό κόσμο. Διότι, όπως λέει και ο Φιλίνης στη
«Θεωρία των Παιγνίων», είμαστε υποχρεωμένοι να θεωρούμε ότι ο αντίπαλός
μας θα επιλέξει την κίνηση που τον εξυπηρετεί περισσότερο. Αλλιώς δεν
κάνουμε πολιτική στρατηγική, κάνουμε παιδική χαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου