Ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης ή
πολιτικο-ιδεολογικής τοποθέτησης υπάρχουν ορισμένα πράγματα που, εφόσον
βεβαίως κάποιος δεν είναι ultra φανατικός, αποτελούν περίπου κοινό τόπο.
Και αυτά είναι:
Πρώτον, η χώρα, που πριν δύο χρόνια ήταν ξεγραμμένη, άντεξε. Δεν χρεοκόπησε και παραμένει στο ευρώ. Φυσικά ο λαός το πλήρωσε πολύ ακριβά. Με περικοπές, στερήσεις και αίμα. Και συνεχίζει να το πληρώνει. Το αίτημα ότι αυτό πρέπει να σταματήσει γίνεται πάνδημο και ανεξάρτητα από το διαχωρισμό σε «μνήμονες» και «αμνήμονες».
Δεύτερον, οι εταίροι-δανειστές μας, παρά τα εγκληματικά, και ομολογημένα πλέον ακόμα και από τους ίδιους, λάθη στη «συνταγή» που μας χορήγησαν επιμένουν, με προεξάρχουσα τη Γερμανία και τους …δορυφόρους της, στο δημοσιονομικό λοιμοκαθαρτήριο. Όσο η ανάγκη για μια άλλη Ευρώπη δεν εκπληρώνεται, τόσο το ελληνικό πρόβλημα θα επιδεινώνεται και φυσικά θα ογκούται ο ευρωσκεπτικισμός που θα μας προσθέσει και επιπλέον και άλλης υφής προβλήματα.
Τρίτον, ο Αντώνης Σαμαράς στην άσκηση της πρωθυπουργίας, παρά τις όποιες ενστάσεις μπορεί να έχει κάποιος -και σίγουρα είναι πολλές και όχι μόνον από την αντιπολίτευση- τα πήγε, τουλάχιστον μέχρι τώρα και δεδομένων των συνθηκών, καλύτερα απ’ ότι αναμένονταν.
Τέταρτον, ο λαός τα δύο τελευταία χρόνια επέδειξε πρωτοφανή υπομονή και σύνεση. Ούτε «αγανακτισμένους» είχαμε, ούτε ακρότητες, ούτε συγκρούσεις και εξεγέρσεις που να φέρουν, τις κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά, στα πρόθυρα της πτώσης. Η δυσφορία και η αγανάκτηση εξεδηλώθησαν εντός τω ορίων ανοχής του συστήματος.
Πέμπτον, αυτή τη στιγμή υπάρχει κόπωση και αδυναμία. Των πάντων. Των πολιτών, των βουλευτών της συμπολίτευσης, των υπουργών, των επιχειρήσεων. Η κόπωση είναι μεγάλη και η αδυναμία διάχυτη. Υπάρχει συσσώρευση εύφλεκτης κοινωνικής ύλης που δεν ξέρεις πότε και πως θα εκδηλωθεί.
Έκτον, οι παλινωδίες στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, και κυρίως η υπερφορολόγηση συνδυαστικά με την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, είναι η αχίλλειος πτέρνα της κυβερνήσεως. Το οικονομικό επιτελείο, από αρχικό τεχνοκρατικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης, σταδιακά μετατρέπεται σε πολιτικό βαρίδι ιδιαίτερα ενόψει εκλογικών αναμετρήσεων. Το γεγονός ότι όλα οργανώνονται γύρω από την σιδερόφρακτη δημοσιονομική προσαρμογή και όχι με επίκεντρο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, που θα βελτίωνε και τους δημοσιονομικούς δείκτες, δημιουργεί κλίμα ασφυξίας, πολλαπλασιάζει τα αισθήματα ανασφάλειας, μελαγχολίας και έλλειψης ελπίδας, ενώ απαξιώνει έτι περαιτέρω την πολιτική διευρύνοντας το χάσμα με την κοινωνία.
Έβδομον, η αξιωματική αντιπολίτευση, παρά τις εσωτερικές πολλές αντιθέσεις και αντιφάσεις, βαδίζει σταθερά, έστω και αργά, και πάντως σίγουρα στο επίπεδο της, περί τον Τσίπρα, ηγετικής ομάδας, στο δρόμο της πολιτικής ομογενοποίησης και κυβερνητικής ωρίμανσης. Υπάρχει δρόμος που ακόμα πρέπει να διανύσει, όμως η αυξανόμενη κυβερνητική φθορά βοηθά τον ΣΥΡΙΖΑ να μειώνει το έλλειμμα εμπιστοσύνης των πολιτών ως προς την ικανότητά του να διαχειριστεί με επάρκεια τις κυβερνητικές και δημόσιες υποθέσεις.
Όγδοον, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται σε εκλογική απήχηση. Αυτό δεν πιστοποιείται μόνον από τις δημοσκοπήσεις, αλλά και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην κοινωνία. Μπορεί να μην έχει αναπτύξει την εντυπωσιακή δυναμική που, υπό τις παρούσες συνθήκες, θα ανέμενε κάποιος από ένα κόμμα που βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας, όμως ο χρόνος, όπως όλα δείχνουν και εφόσον δεν υπάρξει κάποια δραματική ανατροπή, δουλεύει υπέρ του.
Ένατον, η εντυπωσιακή συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ σε συνδυασμό με την προετοιμαζόμενη, για μετά τις ευρωεκλογές, αμφισβήτηση της ηγεσίας Βενιζέλου δρα διαλυτικά για την κυβερνητική συνοχή. Το γεγονός ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, και επικεφαλής του μικρότερου κόμματος του υφιστάμενου κυβερνητικού συνεταιρισμού, αντιμετωπίζεται τόσον στο ΠΑΣΟΚ, εξαιρουμένων ελαχίστων, όσον και στη Ν.Δ. περίπου ως «Φαραώ που θα τους πάρει μαζί του στον τάφο», δεν μπορεί παρά να προβληματίζει τον Αντ. Σαμαρά στις πρωτοβουλίες που θα (πρέπει να) αναλάβει, αν δεν θέλει να δει το κυβερνητικό σκάφος να βυθίζεται γρήγορα και αύτανδρο.
Δέκατον, η δικαιοσύνη, παρά τις όποιες τυχόν υπερβολές της, φαίνεται να ασχολείται, για πρώτη φορά τόσο σοβαρά, με την πάταξη της διαφθοράς και την εκκαθάριση πολιτικο-επιχειρηματικών σκανδάλων. Σίγουρα το έργο της διευκολύνεται και από το γεγονός ότι «οι κυβερνήσεις της κρίσης» (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά) εμφανίζονται, τουλάχιστον μέχρι τώρα, να μην έχουν βάλει το χέρι στο μέλι. Κι αυτό είναι κάτι που το πιστώνονται όσο κι αν το σημερινό «λευκό μητρώο» τους είναι μουτζουρωμένο από το μαύρο παρελθόν της «ηθικής των παρατάξεων» τους.
Αν όλα τα ανωτέρω αποτελούν, τουλάχιστον για τους μη φανατικούς, περίπου κοινό τόπο, τότε το μείζον πρόβλημα για τη χώρα είναι η έλλειψη του ενδέκατου κοινού τόπου που δεν είναι άλλος από την ανάγκη ύπαρξης μιας, έστω ελάχιστης, συνεννόησης του πολιτικού κόσμου στην αντιμετώπιση της κρίσης. Οι κομματικές, ακόμα και οι προσωπικές, στρατηγικές υπερτερούν των εθνικών αναγκών. Οι μεν κατηγορούν και υβρίζουν τους δε, ψάχνοντας εναγωνίως να βρουν τα σημεία, πολλές φορές ευτελή, που τους διαχωρίζουν. Το ζήσαμε με την κυβέρνηση Παπανδρέου, το ζούμε τώρα με την κυβέρνηση Σαμαρά, θα το ζήσουμε και αύριο σε μια πιθανή κυβέρνηση Τσίπρα. Το κακό είναι ότι όλοι ανακαλύπτουν την αδήριτη ανάγκη για εθνική συνεννόηση όταν αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση, ξεχνώντας ότι οι ίδιοι είχαν ναρκοθετήσει, ως αντιπολίτευση, το τοπίο.
Αν αυτό δεν σταματήσει ούτε η παρούσα κυβέρνηση θα μακροημερεύσει, αλλά και η επόμενη θα ανακαλύψει, με τρόμο, τις δυσκολίες του εγχειρήματος να κυβερνάς σε συνθήκες κρίσης μια χώρα υπερχρεωμένη, παραγωγικά αποσαρθρωμένη, εξαρτώμενη πλήρως από τους δανειστές της, σε ένα (ευρωπαϊκό) περιβάλλον αφιλόξενο έως εχθρικό και χωρίς ανεξαρτησία στην άσκηση νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής και με ασφυκτικούς περιορισμούς στην πιστωτική. Και με ένα λαό που στενάζει και βρίσκεται στα όρια να ξεπεράσει την ανοχή του.
Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Όμως οι περισσότεροι, και της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, έχουν στ’ αυτιά τους τοίχους. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτά θα ξεβουλώσουν όταν η χώρα πέσει με θόρυβο σε τοίχο, όταν θα «κρασάρει». Όμως τότε δεν θα έχουν αυτιά. Θα τους τα έχουν κόψει.
Θα μου πείτε, και δικαιολογημένα: συνιστά η ωτοκοπία πρόβλημα; Όχι, βέβαια. Άλλωστε έχουμε παράδοση σε ακρωτηριασμένες ηγεσίες. Ο Αντίγονος Α’, εις εκ των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήταν κύκλωψ. Στο Βυζάντιο βασίλεψε ένας ρινότμητος, ο Ιουστινιανός ο Β’. Της επαναστάσεως του 1821 ηγήθηκε ένας μονόχειρας, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Γιατί στις μέρες μας να μην έχουμε και ωτότμητους πολιτικούς. Αλήθεια, γιατί; Τέτοιος λαός, «χαλασμένος», είμαστε, τέτοιες ηγεσίες μας πρέπουν…
Πρώτον, η χώρα, που πριν δύο χρόνια ήταν ξεγραμμένη, άντεξε. Δεν χρεοκόπησε και παραμένει στο ευρώ. Φυσικά ο λαός το πλήρωσε πολύ ακριβά. Με περικοπές, στερήσεις και αίμα. Και συνεχίζει να το πληρώνει. Το αίτημα ότι αυτό πρέπει να σταματήσει γίνεται πάνδημο και ανεξάρτητα από το διαχωρισμό σε «μνήμονες» και «αμνήμονες».
Δεύτερον, οι εταίροι-δανειστές μας, παρά τα εγκληματικά, και ομολογημένα πλέον ακόμα και από τους ίδιους, λάθη στη «συνταγή» που μας χορήγησαν επιμένουν, με προεξάρχουσα τη Γερμανία και τους …δορυφόρους της, στο δημοσιονομικό λοιμοκαθαρτήριο. Όσο η ανάγκη για μια άλλη Ευρώπη δεν εκπληρώνεται, τόσο το ελληνικό πρόβλημα θα επιδεινώνεται και φυσικά θα ογκούται ο ευρωσκεπτικισμός που θα μας προσθέσει και επιπλέον και άλλης υφής προβλήματα.
Τρίτον, ο Αντώνης Σαμαράς στην άσκηση της πρωθυπουργίας, παρά τις όποιες ενστάσεις μπορεί να έχει κάποιος -και σίγουρα είναι πολλές και όχι μόνον από την αντιπολίτευση- τα πήγε, τουλάχιστον μέχρι τώρα και δεδομένων των συνθηκών, καλύτερα απ’ ότι αναμένονταν.
Τέταρτον, ο λαός τα δύο τελευταία χρόνια επέδειξε πρωτοφανή υπομονή και σύνεση. Ούτε «αγανακτισμένους» είχαμε, ούτε ακρότητες, ούτε συγκρούσεις και εξεγέρσεις που να φέρουν, τις κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά, στα πρόθυρα της πτώσης. Η δυσφορία και η αγανάκτηση εξεδηλώθησαν εντός τω ορίων ανοχής του συστήματος.
Πέμπτον, αυτή τη στιγμή υπάρχει κόπωση και αδυναμία. Των πάντων. Των πολιτών, των βουλευτών της συμπολίτευσης, των υπουργών, των επιχειρήσεων. Η κόπωση είναι μεγάλη και η αδυναμία διάχυτη. Υπάρχει συσσώρευση εύφλεκτης κοινωνικής ύλης που δεν ξέρεις πότε και πως θα εκδηλωθεί.
Έκτον, οι παλινωδίες στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, και κυρίως η υπερφορολόγηση συνδυαστικά με την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, είναι η αχίλλειος πτέρνα της κυβερνήσεως. Το οικονομικό επιτελείο, από αρχικό τεχνοκρατικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης, σταδιακά μετατρέπεται σε πολιτικό βαρίδι ιδιαίτερα ενόψει εκλογικών αναμετρήσεων. Το γεγονός ότι όλα οργανώνονται γύρω από την σιδερόφρακτη δημοσιονομική προσαρμογή και όχι με επίκεντρο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, που θα βελτίωνε και τους δημοσιονομικούς δείκτες, δημιουργεί κλίμα ασφυξίας, πολλαπλασιάζει τα αισθήματα ανασφάλειας, μελαγχολίας και έλλειψης ελπίδας, ενώ απαξιώνει έτι περαιτέρω την πολιτική διευρύνοντας το χάσμα με την κοινωνία.
Έβδομον, η αξιωματική αντιπολίτευση, παρά τις εσωτερικές πολλές αντιθέσεις και αντιφάσεις, βαδίζει σταθερά, έστω και αργά, και πάντως σίγουρα στο επίπεδο της, περί τον Τσίπρα, ηγετικής ομάδας, στο δρόμο της πολιτικής ομογενοποίησης και κυβερνητικής ωρίμανσης. Υπάρχει δρόμος που ακόμα πρέπει να διανύσει, όμως η αυξανόμενη κυβερνητική φθορά βοηθά τον ΣΥΡΙΖΑ να μειώνει το έλλειμμα εμπιστοσύνης των πολιτών ως προς την ικανότητά του να διαχειριστεί με επάρκεια τις κυβερνητικές και δημόσιες υποθέσεις.
Όγδοον, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται σε εκλογική απήχηση. Αυτό δεν πιστοποιείται μόνον από τις δημοσκοπήσεις, αλλά και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην κοινωνία. Μπορεί να μην έχει αναπτύξει την εντυπωσιακή δυναμική που, υπό τις παρούσες συνθήκες, θα ανέμενε κάποιος από ένα κόμμα που βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας, όμως ο χρόνος, όπως όλα δείχνουν και εφόσον δεν υπάρξει κάποια δραματική ανατροπή, δουλεύει υπέρ του.
Ένατον, η εντυπωσιακή συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ σε συνδυασμό με την προετοιμαζόμενη, για μετά τις ευρωεκλογές, αμφισβήτηση της ηγεσίας Βενιζέλου δρα διαλυτικά για την κυβερνητική συνοχή. Το γεγονός ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, και επικεφαλής του μικρότερου κόμματος του υφιστάμενου κυβερνητικού συνεταιρισμού, αντιμετωπίζεται τόσον στο ΠΑΣΟΚ, εξαιρουμένων ελαχίστων, όσον και στη Ν.Δ. περίπου ως «Φαραώ που θα τους πάρει μαζί του στον τάφο», δεν μπορεί παρά να προβληματίζει τον Αντ. Σαμαρά στις πρωτοβουλίες που θα (πρέπει να) αναλάβει, αν δεν θέλει να δει το κυβερνητικό σκάφος να βυθίζεται γρήγορα και αύτανδρο.
Δέκατον, η δικαιοσύνη, παρά τις όποιες τυχόν υπερβολές της, φαίνεται να ασχολείται, για πρώτη φορά τόσο σοβαρά, με την πάταξη της διαφθοράς και την εκκαθάριση πολιτικο-επιχειρηματικών σκανδάλων. Σίγουρα το έργο της διευκολύνεται και από το γεγονός ότι «οι κυβερνήσεις της κρίσης» (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά) εμφανίζονται, τουλάχιστον μέχρι τώρα, να μην έχουν βάλει το χέρι στο μέλι. Κι αυτό είναι κάτι που το πιστώνονται όσο κι αν το σημερινό «λευκό μητρώο» τους είναι μουτζουρωμένο από το μαύρο παρελθόν της «ηθικής των παρατάξεων» τους.
Αν όλα τα ανωτέρω αποτελούν, τουλάχιστον για τους μη φανατικούς, περίπου κοινό τόπο, τότε το μείζον πρόβλημα για τη χώρα είναι η έλλειψη του ενδέκατου κοινού τόπου που δεν είναι άλλος από την ανάγκη ύπαρξης μιας, έστω ελάχιστης, συνεννόησης του πολιτικού κόσμου στην αντιμετώπιση της κρίσης. Οι κομματικές, ακόμα και οι προσωπικές, στρατηγικές υπερτερούν των εθνικών αναγκών. Οι μεν κατηγορούν και υβρίζουν τους δε, ψάχνοντας εναγωνίως να βρουν τα σημεία, πολλές φορές ευτελή, που τους διαχωρίζουν. Το ζήσαμε με την κυβέρνηση Παπανδρέου, το ζούμε τώρα με την κυβέρνηση Σαμαρά, θα το ζήσουμε και αύριο σε μια πιθανή κυβέρνηση Τσίπρα. Το κακό είναι ότι όλοι ανακαλύπτουν την αδήριτη ανάγκη για εθνική συνεννόηση όταν αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση, ξεχνώντας ότι οι ίδιοι είχαν ναρκοθετήσει, ως αντιπολίτευση, το τοπίο.
Αν αυτό δεν σταματήσει ούτε η παρούσα κυβέρνηση θα μακροημερεύσει, αλλά και η επόμενη θα ανακαλύψει, με τρόμο, τις δυσκολίες του εγχειρήματος να κυβερνάς σε συνθήκες κρίσης μια χώρα υπερχρεωμένη, παραγωγικά αποσαρθρωμένη, εξαρτώμενη πλήρως από τους δανειστές της, σε ένα (ευρωπαϊκό) περιβάλλον αφιλόξενο έως εχθρικό και χωρίς ανεξαρτησία στην άσκηση νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής και με ασφυκτικούς περιορισμούς στην πιστωτική. Και με ένα λαό που στενάζει και βρίσκεται στα όρια να ξεπεράσει την ανοχή του.
Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Όμως οι περισσότεροι, και της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, έχουν στ’ αυτιά τους τοίχους. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτά θα ξεβουλώσουν όταν η χώρα πέσει με θόρυβο σε τοίχο, όταν θα «κρασάρει». Όμως τότε δεν θα έχουν αυτιά. Θα τους τα έχουν κόψει.
Θα μου πείτε, και δικαιολογημένα: συνιστά η ωτοκοπία πρόβλημα; Όχι, βέβαια. Άλλωστε έχουμε παράδοση σε ακρωτηριασμένες ηγεσίες. Ο Αντίγονος Α’, εις εκ των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήταν κύκλωψ. Στο Βυζάντιο βασίλεψε ένας ρινότμητος, ο Ιουστινιανός ο Β’. Της επαναστάσεως του 1821 ηγήθηκε ένας μονόχειρας, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Γιατί στις μέρες μας να μην έχουμε και ωτότμητους πολιτικούς. Αλήθεια, γιατί; Τέτοιος λαός, «χαλασμένος», είμαστε, τέτοιες ηγεσίες μας πρέπουν…
http://kapistri.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου