Στις μέρες του Μνημονίου ανθούν οι μπίζνες του άρτου και του καφέ
Της Άννας Χατζησοφιά
Οι φούρνοι και τα καφέ ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Φούρνοι παραδοσιακοί, πρατήρια άρτου, φούρνοι με (κύριε υπολοχαγιέμ σού ΄φερα) ψωμί στη γάστρα, φούρνοι για ψωμί στην πινακωτή (πινακωτή από το άλλο μου τ’ αυτί).
Φούρνοι με ψωμί χωρίς γλουτένη, από ζέα, από βιολογικό, από καλαμπόκι, με ηπειρώτικο ψωμί, δωδεκανησιακό, άζυμο, με προζύμι, ιταλικό. Οι γειτονιές έχουν μεταμορφωθεί στον παράδεισο του νηστικού που καρβέλια ονειρεύεται.
Σε κεντρικό δρόμο του Χαλανδρίου, σε μια απόσταση 290 μέτρων, σύμφωνα με το goοgle map, μέτρησα τέσσερεις φούρνους. Και φυσικά το ψωμί είναι το λιγότερο που πουλιέται σ΄ αυτά τα μαγαζιά, που συχνά η εμφάνισή τους θυμίζει το σπιτάκι της μάγισσας στο Χανς και Γκρέτελ.
Τυρόπιτες, κασερόπιτες, κουρού, κουλουράκια, και φυσικά τα παραδοσιακά muffins, cookies και χρωματιστά cup cakes, που τα τρώγαμε όλοι σαν παιδιά, στα Ζαγόρια, στη Μάνη, στην Θεσσαλία και προπαντός στα Σάλωνα. Μέχρι και πάστα Φλώρα, όχι της Μαίρης Αρώνη, το γλυκό, που είχε εκτοπιστεί από το γαλαξία των deserts τα τελευταία χρόνια, ανακάλυψα σε έναν πρώην βουλκανιζατέρ και νυν φούρνο.
Στα πιο σικ -ακόμα- προάστια, η ονομασία φούρνος αντικαθίσταται συχνά από το Boulangerie. Ε, δεν είμαστε και Μπύθουλας, αγάπη μου. Εγώ το κρουασάν μου το θέλω βουτύρου.
Βέβαια η ονομασία αρτοποιείο, ή πρατήριο, ή οτιδήποτε, καθορίζεται από το αν το ψωμί παρασκευάζεται επί τόπου, ή είναι προψημένο, ή κατεψυγμένο και εψημένο και διάφορες τέτοιες λεπτομέρειες που υποκρύπτουν την πλήρη απελευθέρωση του επαγγέλματος.
Τα περισσότερα είναι αλυσίδες, και για κάποιες από αυτές καταγγέλλεται ότι εκτός από φούρνοι λειτουργούν και σαν ωραίο μου πλυντήριο. Μην δοκιμάσετε να τους πάτε τα άπλυτά σας, εκτός αν είναι χρήματα. Λέγεται ότι πέρα από χωριάτικο ψωμί, πωλείται και σάρκα, λευκή και έγχρωμη, και μάλιστα χωρίς τη θέλησή της. Ότι δεν γίνεται μόνο διακίνηση ψωμιού, αλλά και διακίνηση γυναικών σε στριπτιζάδικα και υποχρεωτική πορνεία. Η ραγδαία εξάπλωση της μπίζνας του ψωμιού και των παρελκόμενων, είναι αναμενόμενο να εμπερικλείει τέτοια φαινόμενα.
Μαζί με αυτά είναι και οι απελπισμένοι. Πρώην υπάλληλοι, ή πρώην άλλου είδους έμποροι που βάλαν λουκέτο με την κρίση, άνεργοι με κάποιες οικονομίες, άνεργοι πτυχιούχοι που οι γονείς τους πρόλαβαν και πήραν εφάπαξ, και έχουν ένα βασικό κεφάλαιο, δοκιμάζουν την τύχη τους. Τους καταλαβαίνεις αμέσως. Γιατί το μαγαζί τους θα είναι ένα μικρό πρατήριο, με βασικά είδη, ή μπουτίκ άρτου με καρό υφασμάτινες τρέσες στους πάγκους και ασορτί κορδελάκια στις συσκευασίες.
Δύσκολο το μέλλον τους, όταν υπάρχουν οι γίγαντες του είδους και οι φούρνοι της γειτονιάς. Πρόσφατα άνοιξε ένα τέτοιο πρατήριο στην γειτονιά μου, απέναντι σε έναν παλιό παραδοσιακό φούρνο της περιοχής. Στην αρχή θύμωσα, γιατί το θεώρησα αθέμιτο ανταγωνισμό. Περνώντας όμως απ΄ έξω μύρισα την αγωνία των ιδιοκτητών για το εγχείρημά τους. Μοιράζω πια το ψωμί της εβδομάδας ανάμεσα στους δυο φούρνους.
Μαζί με τους φούρνους ανθούν και τα καφέ, όπως λέγονται σήμερα οι πάλαι πότε καφετέριες. Καφέ για άραγμα, καφέ ορθάδικα, για ένα παραδοσιακό ριστρέτο στα γρήγορα βρε αδελφέ, καφέ για take away, καφέ για delivery. Ανθούν τόσο πολύ, που διάφορα εξ επαρχίας ορμώμενα καφέ γίνονται αλυσίδες και θέλουν τρακόσια χιλιάρικα το franchise. Ανθούν τόσο πολύ που γεμίζουν με κόσμο, παρότι βρίσκονται πάνω στις πιο επιβαρυμένες οδικές αρτηρίες, με το καυσαέριο να καλύπτει το όποιο άρωμα του καφέ. Κάποιες κακές γλώσσες λένε ότι η πελατεία αυτών των καφέ είναι μεταφερόμενη. Όπως παλιά, που θεατρικός επιχειρηματίας πλήρωνε κομπάρσους για να παριστάνουν τους θεατές και να βγάζει το έργο βρώμα επιτυχίας που θα φέρει κοινό.
Πάντως το καφενόβιο της φυλής και η δημοκρατία του καφενείου είναι παλιά παράδοση. Εξ ου και στον Πήτερ Στάιν, στο πρώτο μέρος της θρυλικής του Ορέστειας, ο χορός των γερόντων ομοίαζε με τους θαμώνες του Ζαππείου των αρχών του 20ου αιώνα. Μπορεί ο πολλά βαρύς και όχι να αντικαταστάθηκε με την φραπεδιά, το φραπόγαλο, και στη συνέχεια το φρεντουτσίνο, αλλά η συνήθεια του πολύωρου αράγματος με καφέ και συζήτηση επί παντός, όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά με αυξήθηκε ακολουθώντας τον ρυθμό της ανεργίας. Στα καφέ, στους δρόμους και τις πλατείες, αναλύεται επί μακρόν η πολιτική της Μέρκελ και ανακαλύπτονται τα ίχνη του Μπόινγκ.
Τώρα που μαζί με μισθούς, συντάξεις και θέσεις εργασίας, τα Μνημόνια μας κόψανε και την διασκέδαση (για τους πολλούς μιλάω αγάπη μου), η φθηνότερη έξοδος, παραμένει ο καφές. Για αυτό και τα καφέ ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, παρ΄ ότι οι στατιστικές λένε ότι αυτό είναι μαγική εικόνα. Οι περισσότερες από τις επιχειρήσεις που κλείνουν, είναι επίσης φούρνοι και καφέ. Σχεδόν ένα προς ένα.
Καμιά φορά τα μαγαζιά συνδυάζουν φούρνο και καφέ. Έχουν και προσφορές happy hour. Κουλούρι/κρουασάν/τυρόπιτα και καφές, 1,5 ευρώ. Όσο το ημερήσιο μέρισμα του πρωτογενούς πλεονάσματος που θα μοιράσει η κυβέρνηση στους ένστολους και στα φτωχότερα στρώματα. Τιμή μόνο για take away. Αν καθίσεις, την πάτησες. Αλλά έτσι κι αλλιώς την έχουμε πατήσει εν γένει.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου