για το πώς οι διεφθαρμένοι της Wall Street δημιούργησαν μια τόσο μεγάλη αναταραχή.
Το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο-η τελευταία αυτή ταινία οφείλει πολλά στην πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Όλιβερ Στόουν Wall Street, που είχε σαν θέμα τις υπερβολές της δεκαετίας του 1980 και προβλήθηκε αμέσως μετά το κραχ του 1987, τότε που ο Dow Jones είχε
σημειώσει πτώση 22,65 %μέσα σε μόνο μια μέρα.
Αλλά περισσότερο νερό στον μύλο χύθηκε με τις ταινίες Wall Street-To χρήμα δεν κοιμάται ποτέ, Μargin Call και Arbitrage.
O Τζόρνταν Μπέντφορντ ο αντιήρωας του Λύκου της Wall Street που ενσαρκώνει ο Λεονάρντο ντι Κάπριο έχει σαν μότο του την φράση "η απληστία ελλείψει καλύτερου όρου είναι πολύ καλή".
Ο μύθος του φαύλου και αέναου κύκλου απληστίας που οδήγησε στην πρόσφατη φούσκα -αυτό είναι το θέμα του Λύκου της Wall Street έτσι τουλάχιστον όπως την παρουσιάζει ο σκηνοθέτης της ταινίας Μάρτιν Σκορτσέζε.
Ναρκωτικά, βουνά ολόκληρα κοκκαϊνης, πόρνες, πολυτελείς επαύλεις ,όργια, απάτες, εγκληματικότητα και απληστία.
Όλα αυτά είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά αλλά τελικά το μοντέλο του Λύκου της Wall Street παρουσιάζει αρκετές διαφορές με την πραγματικότητα από τους αληθινές Τράπεζες της Wall Street.Σε μια σκηνή της ταινίας κάποιοι άπειροι πωλητές πιέζουν αφελείς να αγοράζουν υψηλού ρίσκου μετοχές περιθωριακών εταιριών.
Βέβαια το Χόλλυγουντ ζει από αυτού του είδους τις υπερβολές ,που τελικά δεν έχουν και πολλή σχέση με την καθημερινότητα των χρηματιστηρίων.
Η 17χρονη εμπειρία μου στη Wall Street ως ειδικός συγχωνεύσεων και αγορών στις Τράπεζες Lazard, Merril Lynch και JP Morgan Chase όπου διετέλεσα και Δ/νων Σύμβουλος και η επαγγελματική μου διαδρομή δεν είχε κανένα κοινό στοιχείο με όσα παρουσιάζονται στην ταινία ή με ό,τι πιστεύει ο κόσμος.
Η σταδιοδρομία μου και η καθημερινότητά μου στην χρηματιστηριακή αγορά ήταν μια σειρά ημερών χωρίς ωράριο που καθοριζόταν από τις απαιτήσεις των προϊσταμένων και των πελατών .Μια επενδυτική κρίση ,στον πραγματικό κόσμο, σήμαινε πως ένας κατσούφης ανώτερος χρηματιστής θα καταδεχόταν να ρίξει μια ματιά σε μια παρουσίαση που εγώ και η ομάδα μου είχαμε ετοιμάσει για κάποιο πελάτη ,συνοδευόμενη από ένα υβρεολόγιο και μια ακόμη ατέλειωτη νύχτα που θα έπρεπε να κάνουμε τις αλλαγές που απαιτούσε. Θυμάμαι που δάγκωνα δυνατά τα χείλη μου για να μην αποκοιμηθώ.
Η αίγλη της δουλειάς ήταν κάποιες πτήσεις σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες όπου με κόκκινα από την αϋπνία μάτια συναντούσα τους υπεύθυνους μεγάλων εταιριών,μια και δεν υπήρχε καθόλου χρόνος για ύπνο.
Ζούσα σε μια συνεχή φρενίτιδα τρέχοντας από μια συνάντηση στην άλλη, πάντα με την αγωνία και την ελπίδα ότι θα γίνουν αποδεκτές οι προτάσεις μου. Το να σε προσλαμβάνουν για μια νέα δουλειά με την προσδοκία της σύναψης μιας συμφωνίας εκατομμυρίων δολλαρίων ήταν μια από τις σπάνιες στιγμές ευφορίας που όμως απαιτούσαν μια σειρά ατέλειωτων χωρίς ύπνο ημερών για να οριστικοποιήσω την συμφωνία.
Έλεγα πως αυτή η δουλειά τελικά αξίζει μόνο για μέρα τον χρόνο, την ημέρα που παίρνεις το μπόνους σου, μια ευκαιρία για διασκέδαση. Μια δουλειά καλοπληρωμένη αλλά αναλώσιμη.
Ύβρις ή υπερβολή ; τα έχω δει και τα δύο.Υπήρχε και υπάρχει πάντα ένας χρηματιστής που χωρίς δεύτερη σκέψη δίνει 100.000 δολ. Για μια Πόρσε ή 250.000 δολ.για να νοικιάσει μια πολυτελή έπαυλη για το καλοκαίρι.Και πώς αλήθεια μπορεί κανείς να ξεχάσει τον Rchard Fuld τον τελευταίο Δ/ντα Σύμβουλο της Lehman Brothers που υπολογίζεται πως εισέπραξε αποζημίωση 520 εκατομμυρίων ενώ η εταιρία του κατέρρεε ;
Ανατρέχοντας σήμερα σε εκείνη την ελεεινή εποχή μπορώ να καταλάβω γιατί τίποτα από ότι πραγματικά συνέβησαν δεν αποτυπώθηκαν σε φιλμ, γιατί τα όσα πραγματικά συμβαίνουν στην Wall Street είναι φοβερά πληκτικά.
Οι επενδύσεις γενικά δεν έχουν τίποτε το σέξυ. Αλλά το κεφάλαιο που διατίθεται για να στηθούν νέες επιχειρήσεις ή να αναπτυχθούν άλλες και να προσληφθούν νέοι εργαζόμενοι είναι κάτι πολύ σημαντικό για την κοινωνία μας. Αυτή είναι η πραγματική ιστορία της Wall Street ,ο καθοριστικός ρόλος που παίζουν οι αγορές κεφαλαίου .
Οι καρικατούρες που παρουσιάζονται σε ταινίες για τη Wall Street εφόσον κινούνται στην σφαίρα του φανταστικού αποτελούν κομμάτι της βιομηχανίας ψυχαγωγίας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις καταχρήσεις στο ποτό, τα ναρκωτικά μια και οι άνθρωποι αυτοί καίγονται πολύ γρήγορα και αχρηστεύονται .Η Wall Street χρειάζεται να αλλάξει και αυτή η αλλαγή σχετίζεται με τις αμοιβές των ανθρώπων που παίρνουν ρίσκα με τα λεφτά των άλλων.
Έχουμε διαπιστώσει πόσο ανέντιμα κίνητρα διεφθαρμένων ανθρώπων οδήγησαν στην οικονομική κρίση ,την εποχή που υπέρογκα μπόνους καταβάλονταν σε όσους συσσώρευαν ελαττωματικές υποθήκες που τις πωλούσαν στη συνέχεια ως ασφαλείς επενδύσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολλοί από αυτούς ήξεραν το πρόβλημα αλλά το έκαναν.
Η κερδοσκοπία χωρίς καμιά ανησυχία απόδοσης ευθυνών είναι ακριβώς αυτό που συνεχίζει να κάνει όλη η στρατιά των χρηματιστών της Wall Street.Και παρόλο που αυτή η συμπεριφορά οδήγησε στο πρόσφατο οικονομικό χάος αυτοί εξακολουθούν να αμείβονται για να κάνουν ακριβώς ό,τι και στο παρελθόν. Οι άνθρωποι της Wall Street αρέσκονται στο να εκθειάζουν την δουλειά τους και το πόσο πολύπλοκη είναι αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ απλή.
Η Νομοθετική Πράξη Dodd-Frank ,o Κανονισμός Volcker.οι αυξημένες προϋποθέσεις και απαιτήσεις στην κεφαλαιαγορά δεν έφεραν καμιά αλλαγή στο βασικό γεγονός πως οι χρηματιστές και οι μεσάζοντες εξακολουθούν να αμείβονται για τα επικίνδυνα και αλόγιστα ρίσκα που παίρνουν με τα χρήματα των άλλων με σκοπό το δικό τους υπερβολικό κέρδος.
Αυτή είναι η πργματικότητα της Wall Street .Όλα τα άλλα είναι παραμύθια…
Του William D.Cohan συγγραφέα του βιβλίου –Χρήμα και Εξουσία-Πώς η Goldman Sachs έφτασε να κυβερνά τον Κόσμο-
Απόδοση Ε.Α.
nytimes.com
gorga.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου