ΑΝΤΩΝΑΚΗ ΜΟΥ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ!

Της Λίλα Μήτσουρα 

Λύσαμε τα παλαμάρια είπε ο Αντωνάκης μας. Μες την καλή χαρά.Δεν ξέρω από που πηγάζει όλη αυτή η αισιοδοξία, αλλά εμένα μου έβγαλε μία επιθυμία, να του φέρω το παλαμάρι στο κεφάλι.Και δεν κάνει ότι έκανε και ο άλλος Αντωνάκης,να πάρει το καπελάκι του και να φύγει.

Να πάει στο καλό και να μη μας γράφει. Δεν θέλω να ξανακούσω ούτε το όνομα του. Είναι σαν τον Ντένη τον τρομερό, όπου πάει σπέρνει την καταστροφή. Πήρε το καράβι και το ρήμαξε. Και το θέμα είναι ότι νομίζει ότι το φτιάχνει. Τα ρήγματα που άνοιξε ούτε που τους δίνει σημασία. Το ρίξε στη φουρτούνα στα πελάγη, ποια πελάγη δηλαδή, σε ωκεανούς το ρίξε με πειρατές γεμάτους.

Αισθάνομαι ότι με έχει δέσει στο κατάρτι και όσο και να φωνάζω μες στην φασαρία δεν ακούγομαι. Τα κύματα μας πνίγουν, το πλήρωμα πανικόβλητο, κάποιοι τον κοιτούν σαν θεό, με του βλέμμα του χάνου. Μπάζει νερό το καράβι λέμε, ακούει κανείς? Πανικόβλητοι κάποιοι πηδούν γιατί δεν αντέχουν αυτή την αβεβαιότητα, τον πανικό. Και με έχει πιάσει και μια ζαλάδα από το ταρακούνημα, που δεν περιγράφεται. Δεν με αφήνει να σκεφτώ καθαρά να δω τι μπορώ να κάνω.

Μου φέρνει ναυτία και αυτή η μυρωδιά που κουβαλάει. Την μυρωδιά του θανάτου. Του θανάτου όλων αυτών που δεν τα κατάφεραν και πήδηξαν. Και γω εκεί,θαρρώ πισθάγκωνα δεμένη να τους κοιτώ αδιάφορα, αφού δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ή μήπως μπορούσα?

Ίσως αν φώναζα πιο δυνατά, αν κραύγαζα, να κατάφερνα να σώσω έναν έστω, από τον πανικό του.

Μα ήμουν και γω τρομαγμένη. Και με ζαλίζει και αυτή η μυρωδιά. Με τρελαίνει! Το μάτι έχει αρχίσει να γυαλίζει επικίνδυνα. Λες να είναι αυτή η λύση? Η τρέλα? Λένε ότι ο τρελός έχει δύναμη, ίσως γιατί δεν έχει την λογική του να τον συγκρατεί. Ε ρε και να ελευθερωθώ από το δεσμά μου, τι έχει να γίνει! Θα παλέψω με όλη μου την δύναμη, θα παλέψω για όσους χάθηκαν άδικα. Εφιάλτης δεν είναι.Δεν μυρίζουν έτσι άσχημα αυτοί. Είναι πραγματικότητα, είναι ζωή.

Το ορκίζομαι σε αυτούς που έφυγαν, θα του ρίξω μια με το παλαμάρι στο κεφάλι, και θα τον ρίξω στην θάλασσα. Δεν με νοιάζει αν κάνω σαν παιδί. Είμαι πολύ θυμωμένη που τον άφησα να κυβερνήσει ένα καράβι και ενώ βουλιάζει προσπαθεί να με πείσει ότι σχίζει τα πέλαγα, κυρίαρχος των θαλασσών.

Αντώνακη μου, το πλήρωμα θα επαναστατήσει. Σε ενημερώνω απλά. Θα έχει το βλέμμα του τρελού, του πεινασμένου, του άρρωστου.Θα έχει το βλέμμα του χαροκαμένου, αυτουνού που δεν έχει τίποτα να χάσει πια. Αντωνάκη μου,θα σου έρθουν πολλά παλαμάρια στο κεφάλι σου δίνω τον λόγο μου. Και είναι αυτή ή ελπίδα που με κρατάει ζωντανή παρά την δυσοσμία που αναδύεις. Την μπόχα του θανάτου, που θα την κουβαλάς για πάντα.